ΟΥΙΛΛΙΑΜ ΣΑΙΞΠΗΡ / ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΙΛΙΠΠΟΥΠΟΛΙΤΗΣ, Σονέτο ΧΧΙΧ

.

α.

Της μοίρας και του κόσμου η καταφρόνια
μ’ αφήνει έρμο και μονάχο να δακρύζω·
ανώφελα προς τις νεφέλες ολολύζω,
με μένα με χωρίζει μια διχόνοια.
Αν ήμουν νέος με σκοπούς, φιλοδοξίες,
πλήθος χαρίσματα και όψιν ευειδή,
άνθρωπος άλλος αν γινόμουν δηλαδή
με φίλους άφθονους, με κύκλο, γνωριμίες . . .
Κι εκεί που φρουδευμένος με σιχαίνομαι,
σε σκέφτομαι, κι ολόιδιος αηδόνι
ωδή προς τα ουράνια υφαίνω με
τέρψη πρωινή κι αφύπνισης ραστώνη :
η αγάπη σου είναι πλούτος από μόνη της,
κι οι θησαυροί οι βασιλικοί τρώνε τη σκόνη της.

.

β.

Όποτε μ’ αδικούν ο κόσμος και η μοίρα,
μονάχος κι έρημος τη μοναξιά μου κλαίω·
το πεπρωμένο καταριέμαι επί ματαίω
κι επικαλούμαι έναν βαρήκοο σωτήρα.
Εύχομαι να ’μοιαζα με ευρυμαθή φωστήρα,
ελπιδοφόρο, ταλαντούχο και ωραίο,
δημοφιλή και περιζήτητο και νέο —
όλα τα θέλησα μα τίποτα δεν πήρα.
Κι εκεί που φρούδευση μεγάλη με συγχίζει,
με πιάνει η σκέψη σου σαν την αμινεπτίνη
και πλέκω στίχους χαρωπούς, σαν καναρίνι
που την αυγούλα χαιρετά και τιτιβίζει.
Τέτοια του έρωτα οι θύμησες είν’ πλούτη,
που τα βασιλικά θα τα’παιζα μπαρμπούτι.

.

γ.

Σα με καταφρονούν η Μοίρα κι οι βλαχάρες,
μόνος τη μοναξιά μου κλαίω, το ’χω χούι·
με οιμωγές, μεμψιμοιρίες και κατάρες
μάτην οχλώ τον ουρανό, που βαριακούει.
Εύχομαι να ’μοιαζα σε νιο ελπιδοφόρο,
να’χα τους φίλους του κι όλα του τα σουσούμια,
ταλέντο κι ευρυμάθεια — δε φέρνουν κόρο
χάρες που δεν τις χαίρομαι, ξερά λουκούμια.
Όμως σχεδόν αυτοπεριφρονούμενος
εσένα σκέφτομαι ευτυχώς, και τα ντουζένια
γυρνούν ξανά σα σπίνος αφυπνούμενος
ωδή που πέμπει στα ουράνια, χρυσαφένια·
γιατί η αγάπη σου είναι τέτοιος θησαυρός
που βασιλιά να παραβγείς, εσύ τον τρως !

(2010)

Πρώτη δημοσίευση