ΜΠΑΣΟ / ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΚΑΨΑΛΗΣ, Δεκαεφτά χάικου

.

για την Καίτη

1

Μαύρο κοράκι
στο νεκρό κλαδί: βράδυ
του φθινοπώρου.

2

Στον άδειο δρόμο
μόνος το φθινόπωρο
καθώς βραδιάζει.

3

Το φθινόπωρο
βαθαίνει — κι ο γείτονας
πώς άραγε ζει.

4

Δροσιά: πώς αλλιώς
να ξεπλύνεις την τόση
σκόνη του κόσμου.

5

Όλα σωπαίνουν:
η φωνή του τζίτζικα
σχίζει τον βράχο.

6

Η τρικυμία
μέχρι πέρα στο Sado
— ο γαλαξίας.

7

Μη λησμονήσεις
τη δαμασκηνιά που ανθεί
μέσ’ στη συστάδα.

8

Άνθη κερασιάς:
των περασμένων χρόνων
μικρές φωτίτσες.

9

Σεληνόφωτη
δαμασκηνιά, κρατήσου:
θα ‘ρθει άνοιξη.

10

Χωρισμός: σφιχτά
τα δάχτυλα στην ψάθα
για παρηγοριά.

11

Ξανάρθε λοιπόν
το χιόνι που βγήκαμε
να δούμε μαζί.

12

Ούτε φεγγάρι,
λουλούδια, ούτε φίλους·
και πίνει σάκε.

13

Εκεί που ο κούκος
φεύγει και χάνεται, να:
ένα νησάκι.

14

Μέρες βροχής:
oι μεταξοσκώληκες
γέρνουν στα μούρα.

15

Μεσημεράκι:
ο τοίχος να δροσίζει
τις πατούσες μου.

16

Τελειώνει ο χρόνος —
με το ψαθί μου ακόμα
και τα σανδάλια.

17

Χωρίς πρόσωπο:
σπαρμένα οστά κι ο αγέρας
κόβει τη σάρκα.

.

Ανεπαισθήτως, μια έκδοση του Πλανοδίου, τχ. 1, 1987