ΒΥΡΩΝ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ, Τα φονικά ακόντια

***

Οι γέροι στα λεωφορεία
σηκώνουν όρθια τα παιδιά
− για μεταμόσχευση καρδιά
ψάχνει η Γηραιά Κυρία

Μισεί τα νιάτα η σάπια σάρκα
οι ανάπηροι βυσσοδομούν
φτύνουνε τ’ άνθη, βλαστημούν
τον έρωτα στα πάρκα

Μες στο βυθό του Χειρουργείου
ανάβει ο Μέγας Αχινός
το κλομπ χτυπάει κι ο ουρανός
ανοίγει σαν κρανίο

Λουλούδια τέρατα εφιάλτες
αράχνες μαύροι προβολείς
− στο συρματόπλεγμα η βολή
καρφώνει δρομείς κι άλτες

Χτίζουν τους χτίστες τα ντουβάρια
οι ανεμόμυλοι φυσούν
τον άνεμο, θα καταπιούν
τη θάλασσα τα ψάρια

Ο χρόνος πρήζεται κολλάει
πάνω στους τοίχους, η καρδιά
βγαίνει τη νύχτα απ’ τα κορμιά
και σαν σκυλί αλυχτάει

Τα πέλματα ρόδα ανοιγμένα
οι φλέβες άλυτες θηλιές
σπασμένες ραχοκοκαλιές
σαγόνια γκρεμισμένα

Αίματα και φτερά γεμάτα
βαριά ανεβαίνουν τα κλουβιά
στα ουράνια δώματα – πηδά
λυσσά από κάτω η Γάτα

Σειρήνες γέμισαν οι δρόμοι
φανάρια που αίμα πιτσιλάν
απ’ τα καμιόνια τους πηδάν
γιατροί και νοσοκόμοι

με μάσκες και με δακρυγόνα
μα δε μαζεύεται ο Νεκρός
έγινε θάλασσα ουρανός
κι απλώνει στον αιώνα

Πηγή:
Kρύπτη, 1968

Εικονογράφηση:
Γιάννης Τζώρτζης, Χωρίς τίτλο, 2007

ΒΥΡΩΝ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ, Αποχρωματισμοί

***
Το δείλι σέρνεται κι αλλάζει πάλι δέρμα
μες στις ψυχές μας, απαρνιέται όλα ξανά
τα χρώματά του – κι απομένουμε στεγνά
τοπία χωρίς αρχή και χωρίς τέρμα.

Γρίφοι λυμένοι και ξανά μπλεγμένοι
χτυπιόμαστε όλη μέρα σαν τυφλοί
για μια καλύτερη θεσούλα στο κλουβί
κι όλο βρισκόμαστε σφιχτότερα δεμένοι.

Στα λόγια σπάταλοι, φιλάργυροι όμως στο αίμα
κάναμε χάος το τοσοδά μας το μυαλό
– ο φόβος είναι θερμοκήπιο καλό,
ανθίζει σ’ όλες του τις ποικιλίες το ψέμα.

Ακούς και δεν γνωρίζεις τ’ όνομά σου,
κρυώνει η μοίρα που παλιά σου ’χε δοθεί
– σε ποιές λοιπόν παγίδες έχουμε συρθεί;
Μέγα κακό είναι ν’ αρνηθείς τ’ ανάστημά σου.

Δεν είναι ο κόσμος πείραμα στους τρόμους
του απείρου, όχι, δεν είναι δοκιμή.
Μπορείς να σέρνεσαι μια ολόκληρη ζωή,
υπογραφή δειλή μέσα στους δρόμους ;

Θα ’ναι φριχτό να φύγουμε έτσι, δίχως
μια πίστη, έναν αγώνα, μια κραυγή
– άνθρωποι που πεθάναν δίχως μια αμυχή,
άνθρωποι που “διελύθησαν ησύχως . . . ”

Πηγή:
Ομίχλη του μεσημεριού, 1959

Εικονογράφηση:
Βαγγέλης Γκόκας, Χωρίς τίτλο, 2007

ΒΥΡΩΝ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ, Του δρόμου ΙV.

***

Κάτοχος, φυσικά, και ξένης γλώσσης,
είκοσι χρόνων, με λεπτή κορμοστασιά,
μήνες και μήνες τρέχει για δουλειά.
“— Δυστυχώς, δεν εδόθησαν πιστώσεις . . .”

Πρόσωπα αγαπημένα, πρόσωπα χλωμά
−περηφάνιας γραμμές, μ’ όλη την άλλη
δυστυχία σας στραμμένη από την άλλη−
μην κλαίτε. Αύριο ξανά, αύριο ξανά . . .

Σκάλες, ουρές, ουρές λογής λογής,
χαρτιά κι αιτήσεις πάνω στις αιτήσεις.
Και να ’χεις τόσα, τόσα ν’ αγαπήσεις,
είκοσι χρόνων, “στο άνθος της ζωής” . . .

Πηγή:
Ορθοστασία, 1957

Εικονογράφηση:
Μιχάλης Μανουσάκης, Χωρίς τίτλο, 2008 (;)

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ, Σου το ’πα για τα σύννεφα

***

Σου το ’πα για τα σύννεφα
σου το ’πα για τα μάτια τα κλαμένα
για τα σημάδια που άφησαν τα χέρια μας
πάνω στα τραπεζάκια τα βρεμένα

Στα φανερά και στα κρυφά
σου το ’πα για τα σύννεφα
Για σένα και για μένα

Σου το ’πα με τα κύματα
σου το ’πα με τη σκοτεινή ρουφήχτρα
με το σκυλί και με το κλεφτοφάναρο
με τον καφέ και με την χαρτορίχτρα
Ψιθυριστά και φωναχτά
σου το ’πα με τα κύματα
Σου το ’πα μες στη νύχτα

Σου το ’πα τα μεσάνυχτα
σου το ’πα τη στιγμή που δε μιλούσες
που με το νου μου μόνο λίγο σ’ άγγιζα
κι άναβε το φουστάνι που φορούσες
Από κοντά κι από μακριά
σου το ’πα τα μεσάνυχτα
Με τ’ άστρα που κοιτούσες

Πηγή:
Τα ρω του έρωτα, 1972

Εικονογράφηση:
Εύη Σιδέρη, Γυμνό, 2008

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ, O χαμαιλέων

***……

Το επάγγελμά μου το εξασκώ
στο Κάιρο και στη Δαμασκό
Χρόνους εννιά και πλέον
σαν ένας χαμαιλέων

Πρωί πρωί χαράματα
κόβω απ’ τον ήλιο γράμματα
Στη γλώσσα που διαβάζουνε
οι αγράμματοι και αγιάζουνε

Κατά τις έντεκα παρά
το στήνω μες στην Αγορά
Πουλάω φως ουράνιο
στίχους απ’ το Κοράνιο

Πουλάω τ’ όχι και το ναι
κι όσα ποτέ δεν είδανε
Στη Λεϊλά στη Λεϊλέ
πουλάω το ροζ και το βιολέ

Στο τζαμί την ώρα που ’ναι
οι πιστοί και προσκυνούνε
Κάνω κι έρχονται από πέρα
τα ουρί μες στον αέρα

Μια στιγμή στο δειλινό
ρίχνω χρώμα γαλανό
‘Υστερα πάνω απ’ τα κάστρα
πάω να καρφώσω τ’ άστρα

Δεν είμαι Μωαμεθανός
ούτε και ανήκω κανενός
Σ’ όσους και να πάω τόπους
ίδιους βρίσκω τους ανθρώπους

Το επάγγελμά μου το εξασκώ
στο Κάιρο και στη Δαμασκό
Χρόνους εννιά και πλέον
σαν ένας χαμαιλέων.

Πηγή:
Τα ρω του έρωτα, 1972

Εικονογράφηση:
Βασιλική Κοσκινιώτου, Παιχνίδι στο νερό, 2012

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ, Όλα τα πήρε το καλοκαίρι

*
Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
………τ’ άγριο μαλλί σου στην τρικυμία
………το ραντεβού μας η ώρα μία
Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
………τα μαύρα μάτια σου το μαντίλι
………την εκκλησούλα με το καντήλι
Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
………κι εμάς τους δύο χέρι με χέρι

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
………με τα μισόλογα τα σβησμένα
………τα καραβόπανα τα σχισμένα
Μες στις αφρόσκονες και τα φύκια
………όλα τα πήρε τα πήγε πέρα
………τους όρκους που έτρεμαν στον αέρα
Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
………κι εμάς τους δύο χέρι με χέρι.

Πηγή:
Τα ρω του έρωτα, 1972

Εικονογράφηση:
Δημήτρης Σουλιώτης, Ζευγάρι σε βάρκα, 2005