ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΡΑΝΤΩΝΗΣ, Με το διαβατήριο, 1-2

 

***

I

Πρωινά στά πεζοδρόμια, μεσημέρια
βγαίνεις μεθυσμένος απ’ τα Μουσεία,
κι είναι σα να ’χεις ζήσει μ’ άυλα χέρια
των εμπρεσιονιστών την πεμπτουσία!
Σεζάν, Ρενουάρ, Βαν Γκογκ, Μανέ, λημέρια
που των χρωμάτων λάμπει η εξουσία·
ζωγραφική χαρά χάρηκα ακέρια
με του φωτός τη διάσπαρτην ουσία
χυτή μπρος πίσω απ’ τ’ αντικείμενα, όπως
σα μουσική χρωμάτων να ’ναι ο τόπος
κι ο άνθρωπος ή γυμνός ή καθώς πρέπει,
κάθε μέρα πάω κάτι να κοιτάξω,
τέχνη στον τοίχο, στο ποτάμι σλέπι,
άμα δε δω δεν έχω τι να πράξω!

***

II

Του Παρθεναγωγείου τα κοράσια
τρέχαν εδώ κι εκεί μες στα Μουσεία·
μπρος στων πορτραίτων την ακινησία
ήταν η ζωή, ροή στ’ ακροθαλάσσια . . .
Και μια ξανθή, σαν την ευκινησία
του Ντεγκά, που τη δίνει στα κοράσια
τα δικά του, κάθε άλλη παρουσία
σβήνει — και μένουν μόνο τα θαυμάσια
μάτια γαλάζια δίδυμα πετράδια,
των μαλλιών οι αστραπές, οι νέες κνήμες,
ο μίσχος που ανεβαίνει προς τον πόθο·
ω και να μέναν τα Μουσεία τους άδεια,
θα τα ξαναπλημμύριζαν οι μνήμες
μ’ όσα είδαμε και με όσα ακόμη νιώθω . . .

Πηγή:
Βίος και αέτωμα, 1959

Εικονογράφηση:
Κάσπαρ Μπάουμ, Κόκκινη Πόλη, 2003