ΙΩΑΝΝΗΣ ΓΕΩΜΕΤΡΗΣ / ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΑΡΘΑΛΙΤΗΣ, Στη Ζωή Β′

*********

Γιατί αποφεύγεις τα καθημερνά, ψυχή μου,
βάσανα; Δεν θα βρεις της αλυπίας την τέχνη.
Θέσπισε ο Πλάστης νά ′χει αγκάθια η γη από κάτω
και μύριες έγνοιες η ζωή μας. Βάσταξέ τες.

Πηγή:
Ο τρομερός τον νου μου ο έρωτας τυφλώνει, 2012

Εικονογράφηση:
Ιωάννα Ξημέρη, χωρίς τίτλο, 2012

ΙΩΑΝΝΗΣ ΓΕΩΜΕΤΡΗΣ / ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΑΡΘΑΛΙΤΗΣ, Στη Ζωή Α′

*********

Την Αρετή στης πόλης είδα χθες τη μέση,
μαυροντυμένη, σκυθρωπή, γεμάτη θλίψη.
Τι έπαθες, ρώτησα. Κι εκείνη μου είπε: στέκουν
η Τόλμη, η Γνώση, η Φρονιμάδα στις γωνίες,
η Άγνοια κυβερνά κι η Μέθη κι η Δειλία.

Πηγή:
Ο τρομερός τον νου μου ο έρωτας τυφλώνει, 2012

Εικονογράφηση:
Χρόνης Μπότσογλου

ΓΙΑΝΝΗΣ ΥΦΑΝΤΗΣ, Μήνυμα δωδέκατο

***

Στη σαρκοφάγο εδώ της γης και τ’ ουρανού
κλεισμένος βρίσκομαι από γεννησιμιού.
Βεβαίως περπατώ και γράφω ακόμη
κι έχω στο κάρκαλό μου λίγη κόμη,
Κοιμούμαι, πλένομαι, μα βλέπω καθαρά
πως τρώγουνε τη σάρκα μου αργά και σταθερά
ο χρόνος ο αόρατος κ’ η άφθαρτη φθορά.

Πηγή:
Το ιδεόγραμμα του φιδιού, 2003

Εικονογράφηση:
Σωτήρης Σόρογκας

ΤΑΣΟΣ ΠΟΡΦΥΡΗΣ, Υποθήκη

***

Αφήστε όλα τα φώτα αναμμένα
Κάποτε θα χορτάσετε σκοτάδι

Πηγή:
Χρονοσυλλέκτης, 2011

Εικονογράφηση:
Τάσος Μισούρας, Από το σκοτάδι στο φως, 1991

ΑΘΩΣ ΔΗΜΟΥΛΑΣ, Απολογισμός

***

σε γλώσσα καθαρεύουσα

. . . Κρατώ την μνήμην
διαρκούς αδυναμίας: ότι ερήμην
της θελήσεώς μου έχουν συντελεσθεί
τα γεγονότα του βίου μου. Ότι ήμην
αμέτοχος της προετοιμασίας τους κι ετοίμην
εύρισκα την διαδοχήν τους, την ευπαθή.

Πηγή :
Ένδον, 1960

Εικονογράφηση :
Κυριακή  Μαυρογεώργη, Be good, 2012

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΤΙΛΗΣ, Δημοτικό

***

Μες στα διαμερίσματα αχολογάν τραγούδια.
Νέοι και νέες τραγουδάν, νέα τραγούδια λένε:
Από του κόσμου τα καλά θα προτιμήσουν τρία.
Φιλία, ψυχανάλυση κι εργασιοθεραπεία.

Πηγή:
Κέρματα, 1980

Εικονογράφηση:
Απόστολος Γεωργίου, Άτιτλο, 2013

ΜΙΜΗΣ ΣΟΥΛΙΩΤΗΣ, Από τα «Αβγά μάταια»

* * *

Αβγάερος, αβγήλιος,
ο Μάρκος ο Αυρήλιος.

*

Να και το αβγόου
του Εδγάρδου Άλαντος Πόου.

*

Ατσούγκριστα αβγά,
βλέμματα γέμουν πάθος

*

Αβγό καλό κι αξάκριστο,
αβγό καλό μαντάτο.

*

Ραμφί, ραμφάκι που κροτείς
Στο ντελικάτο τσόφλι.

Πηγή:
Αβγά μάταια, 1998

Εικονογράφηση:
Παναγιώτης Τέτσης

ΜΑΡΤΙΑΛΗΣ / ΘΕΟΔΩΡΟΣ Δ. ΠΑΠΑΓΓΕΛΗΣ, «Γυναίκα αυστηρών ηθών…»

***

Γυναίκα αυστηρών αρχών και ηθικής αψόγου, η Λεβίνα
εφρόντιζε το σπίτι της, κυρίως την κουζίνα.
Πέρσι το καλοκαίρι ξαφνικά, ως άπλωνε τα ρούχα
«Φεύγω για Βάιες αύριο, θέλω λουτρά θειούχα»,
είπε στον άντρα της και έφυγε ευθύς την επομένη —
πλην πήγε Πηνελόπη εκεί και γύρισε Ελένη.

Πηγή:
Η Ρώμη και ο κόσμος της, Θεσσαλονίκη, 2005

Εικονογράφηση:
Σταύρος Χατζηϊωάννου, Το κόκκινο γάντι, 2006

ΤΑΣΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ, Τραγούδι

.

Aς είμαστε  πιο σοβαροί, γλυκιά μου, μες              
στην τόση αυτάρεσκη και χαρωπή εφηβεία.             
Τώρα που ο έρωτας δεν έχει αντοχές,             
μι’ αδιανόητη ας είμαστε εικασία.             
Όπως εκείνο το δεντράκι ελιάς,  αν θες,            
στης πόλης την παρατεινόμενη  αγωνία.

peopleandideas.gr, 2010

ΝΤΟΡΟΘΥ ΠΑΡΚΕΡ / Γ. ΝΙΚΑΣ, Ανακεφαλαίωση

.

Tο ακουαφόρτε είναι πικρό,
σου καίει το λαρύγγι.
Το ξυραφάκι κοφτερό
και η θηλιά σε σφίγγει.
Τα όπλα είναι παράνομα
και τα χαπάκια επίσης.
Βρωμάει το γκάζι άσχημα.
Καλύτερα να ζήσεις.

Ξένοι λυρικοί, 2003

ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΠΑΠΑΔΙΤΣΑΣ, Νεογενές

Στη Φοίβη

Ή απ’ της ζωής ή απ’ του όνειρου το σκότος έχεις φτάσει
ό,τι δεν πρόφτασα να ιδώ με μιας το ’χεις προφτάσει.

Το μάτι σου άστρο, αντίφεγγο του κόσμου που γυρεύω
σ’ ευχαριστώ που μ’ έμαθες στο φως να λιγοστεύω.

12. 4. 1984

Ποίηση, 1997

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΣΧΑΛΗΣ, Χρυσόμαλλο δέρας

.

Αστραφτερό παιχνίδισμα που κρύβει
τα βάθη του υδάτινου θηρίου
είναι από κίτρινο τη μέρα
τη νύχτα είναι από λευκό χρυσάφι
— οφθαλμαπάτη θησαυρού πάνω στο κύμα.

Άνθη του νερού, 1994

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΚΑΨΑΛΗΣ, Σαν να ’χα αποκοπεί…

.

Σαν να ’χα αποκοπεί απ’ την αλήθεια μου —

Και σήκωσα ψηλά τα μάτια κι είδα
επάνω απ’ το κεφάλι μου μια Ανάσταση.

Ο κρότος του χρόνου, 2007

ΑΜΠΟΥ ΝΟΥΟΥΑΣ / ΘΟΔΩΡΟΣ ΚΑΛΟΠΙΣΗΣ, Η αγορίνα

.

Αχ! Ερωτοχτυπήθηκα με την ωραία αγορίνα . . .
Τ’ αγκιστρωτά τσουλούφια της μοιάζουνε με σκορπιόν.
Κολώνα μοιάζει η ορθόστητη κορμοστασιά της. Φίνα
τυλίγουνε το σώμα της χιτώνια, με κουμπιών
δεσίματα. Μου δίνεται το ίδιο καλά, σα να ’ναι
κορίτσι ή αγόρι. Στέκεται κυρά μου πάντα αυτό
το αγοροκόριτσο. Και θέλω ν’ αποξεχαστώ
για μια ζωή στα χέρια της — όποια η ζωή και νά ’ναι.

Αμπού Νουουάς, Ποιήματα, 2010

ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΝΤΗΣ, Τρία ιδιωματικά ποιήματα

.

ΓΙΑ ΤΗΖ ΖΩΗΝ

Κατζ’ η ζωή, καλή
η πόρτα της έμ πάντα χαμηλή
τούτομ ποττέ μεν το ξιχάσης
πρέπει να σιύβκεις να περάσης.

.

ΠΡΟΣ ΠΟΙΗΤΗΝ

Μεμ μου λαλής εξιζουμίστηκες ας γράψουν τζ’ άλλοι
τζ’ ο ποιητής έν όπως τ’ όξυνον,
π’ ώσπου το σφίγγεις βκάλλει.

.

ΓΙΑ ΤΗΓ ΚΑΡΔΙΑΝ

Έν η αλήθκεια πως συνέχειαν
έσιει μας πάσ’ στην τζεφαλήν της
αμμά έγ κόσμος τούτος, να χαρής,
να την αφήκης μανισιήν της;

.

Η λέξη, τχ 152, Ιούλιος-Αύγουστος 1999

ΤΑΣΟΥΛΑ ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΙΟΥ, Ο τροχαίος

.

Τρέχει, τρέχει, τρέχει, τρέχει
κι είναι νύχτα κι όλο βρέχει
τα σκοτάδια δεν αντέχει
χάδια θέλει και δεν έχει
τρέχει, τρέχει, τρέχει, τρέχει
ο Τροχαίος τώρα τρέχει.

Ποιητική τεχνολογία, 1998

ΜΕΛΕΑΓΡΟΣ / ΝΙΚΟΣ Χ. ΧΟΥΡΜΟΥΖΙΑΔΗΣ, Δύο επιγράμματα προς κώνωπες

 

.

Οξύβοα κουνούπια, αναίσχυντα, που το αίμα μας ρουφάτε,

διπτέρυγα της νύχτας κνώδαλα, ζητώ μια χάρη:

τη Ζηνοφίλα αφήστε ήσυχη μια στάλα ύπνο να πάρει

και ιδού, σπεύστε, κατασπαράξτε τα δικά μου μέλη.

Αλλά τι μάταια φλυαρώ; Αφού και τα ανάλγητα θηρία

τέρπονται με το δέρμα της το τρυφερό σαν μέλι.

Μόνο αγγίξτε την, σιχαμερά ζωύφια, αν τολμάτε:

Θα νιώστε των ζηλότυπων χεριών μου τη μανία.

  

* * *

Κουνούπι, πέταξε, ταχύς αγγελιαφόρος, κι ακουμπώντας

στο αυτί της Ζηνοφίλας τρυφερά ψιθύρισέ της:

«Άγρυπνος σε προσμένει κι εσύ, την αγάπη του ξεχνώντας,

κοιμάσαι.» Εμπρός, φιλόμουσε, πέτα και μίλησέ της

σιγά, μονάχα τον ομόκλινό της μην ξυπνήσεις

και την οδυνηρή ζηλοτυπία του ερεθίσεις.

Κι αν τη μικρή μού φέρεις, με δορά λέοντος θα σε στέψω,

κουνούπι, και να φέρεις ρόπαλο θα σου επιτρέψω.

 

Ερωτικά επιγράμματα, 1999

ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΑΡΑΝΙΤΣΗΣ, Τρία ποιήματα

.

01010

λίγο-λίγο, σπρώξε-σπρώξε, πού και (μοιρο-) πού και πότε-πότε (-λόι)

το τακ-τακ τού (περιμένω πώς και πώς να μου χτυπήσεις!)

ρόπτρου, πριν τον (πέρα-δώθε) τοκετό του χρόνου στο ρολόι,

σπρώχνει το τικ-τακ του προς το πού (και πώς) να μην αργήσεις.

.

011011

ενθάδε κείται ο ποιητής μας †ηλίας λάγιος

που κάποιοι είπαν πως είν’ αλήτης και κάποιοι άγιος.

όλη και όλη η περιουσία του: ένας πλάγιος

τρόπος του λέγειν. ήταν ο στόχος του πάγιος:

να κατουρήσει στου ποιήματος το πηγάδι. ώς

τώρα απέτυχε, διαβάτη, φάρσα· ο τάφος άδειος.

.

0100011

ί θα λίπι απόψ’ (ι πίισις) ί θα κιμάτε ί θα ’χει χάσι τιν ακοΐ τις.

ί μιν ο όμιρος (λόγο ίισις) δεν ανίγι όταν χτιπάι ο μαρονίτις;

Καλοκαίρι στον σκληρό δίσκο, 2002

ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΚΑΝΑΣ, Συνεργείο

.

1. Βγάλαν απ’ τ’ άλογά μας τα μπουζί
πηγαίνουμε κι ερχόμαστε πεζοί.

2. Μας πήραν το κεντρί με νυχοκόπτη
να μη μας ενοχλεί στην πολυθρόνα.

Ακάθιστος Δείπνος, 1994

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΚΑΨΑΛΗΣ, «Μη σπέρνεις γύρω σου σκοτάδι…»

.

Μη σπέρνεις γύρω σου σκοτάδι, γίνε φως·
γι’ αυτούς που βλέπουν με τα μάτια σου το φως
και παίρνουν από σένα την ανάσα,
γι’ αυτούς που κάποτε θα γίνεις ίσκιος, μη –
μη θησαυρίζεις μαύρη νύχτα, γίνε φως,
κάνε να φαίνονται τα μάτια που αγαπούν,
να φέγγουνε στο νύχτωμα του κόσμου.

Ο κρότος του χρόνου, 2007