ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΡΟΠΟΥΛΗΣ, “Μια φάρσα – θέλεις να την ξαναπαίξουμε;…”
10.12.2009
.
– Μια φάρσα – θέλεις να την ξαναπαίξουμε; Έναν γάμο
– σαν κολικό, σαν να έχεις στα νεφρά σου άμμο…
– Θέλεις να παίξουμε την τελετή, τα δώρα,
– παρόν το σόι σου ( που κούφια να ’ν’ η ώρα ! )
– να παίξουμε – αυτό προπάντων ! μια νεότητα
– που κράτησε ένα χρόνο, στην πραγματικότητα ;
– Να παίξουμε πως ήμουν τριανταεννιά –
– κι έπινες κι έγραφες κι ο μήνας είχε εννιά
– κι ήταν η κάθε μέρα μου παραμονή –
– κι οι φίλοι σου μου λέγαν “κάνε υπομονή”
– γιατί ήταν, λέει, μια γιορτή να ξημερώσει –
– περίμενα, δεν είχα ακόμη μετανιώσει
– που δεν ξημέρωνε ποτέ κι εγώ φοβόμουν,
– κι όλο σε πρόσεχα και σε περιποιόμουν.
– Κάτι ελλόχευε στον άδειον ουρανό :
– Κάτι ερχόταν – όλο και πιο σκοτεινό
– Κι όλα τα τύλιξε ο φόβος. . . τη ζωή σου
– και τα παιδιά που εν τέλει έκανα μαζί σου,
– τη φωτεινή κουζίνα, το ζεστό φαΐ
– τα πρωινά, που έβγαζες βόλτα το σκυλί,
– την πάχνη της αυγής, το διάβασμα, το χάδι
– τα βράδια που δεν σε μισούσα στο σκοτάδι. . .
– Έτσι περάσανε τα χρόνια, έπαιξα κι έχασα –
– Σιγά σιγά, δεν σ’ αγαπούσα πια, το ξέχασα. . .
fin’amor, 2000
10.12.2009 at 2:39 μμ
Έλεος!!!
18.12.2009 at 5:15 μμ
ευχαριστως να την ξαναπαίξουμε, αν ικανοποιεί το σαδισμό σας και την έμπνευσή σας…
02.11.2010 at 1:59 πμ
Ναι..τώρα που το λες κάτι θυμάμαι.»Με τι ασχολείσαι?»ρωτάει αυτός, τάχα που δεν ήξερε.Δίπλα αυτή.»Με τη ζωγραφική» λέει εκείνη, με το ένα πόδι στην καρέκλα, με το άλλο έξω.Φύγε ΄ΤΩΡΑ, όχι κάτσε λίγο ακόμα (λάθος νεκρό).ποιός ο λόγος να γλείφεις τις ξοφλημένες ιστορίες των άλλων σαν κόκκαλα?»Μα η ζωγραφική έχει πεθάνει» λέει αυτός, «ναι, έχει πεθάνει» λέει κι αυτή, φερέφωνο.Πεθαμένος γάμος,σκέφτεται, μα δεν το είπε, κακώς, από το να γλείφει κόκκαλα, καλύτερη η πρόκληση.Αλλη μία γι απόψε.Αφήνει τους πεθαμένους και φεύγει.Περάσανε τα χρόνια, έπαιξα και φυσικά έχασα.Αυτού του είδους τους θανάτους όμως ποτέ δεν ξέχασα.