ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ, Δύο ποιήματα περί μεταφράσεων

.

ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΑΙ Ή ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΙ ΕΥΕΡΓΕΤΑΙ

Ο ένας μετέφρασε Ροΐδη,
ο έτερος Παπαδιαμάντη,
κι ο τρίτος τους τον Σολωμό
– όλους τους σε γλώσσα δημοτική.
Από πολλών ετών πια ξέρω ήδη
ότι κι άλλο ένα μας διαμάντι
μέρα-νύχτα μεταφράζει Βιζυηνό
–ομοίως στη γλώσσα τη νεοελληνική–
και ότι τόνε καίει φούργια τόση,
που όπου νά ’ν’ θα τον εκδώσει.

Έκδοτος εγώ στην κακία, σχεδόν πεντηκοντούτης,
τέσσερεις εχθρούς είχα μόνο στα γράμματα,
κι είχα για τη γούνα ολωνών τους ράμματα . . .
Πείτε μου, πού ναν το φανταστώ, εντούτοις,
πως αντί τα κείμενά μου να τους σβήσουν,
ασβοί εκείνοι ζέχνοντες σε φιλολογικό πατάρι,
θε να μού ’καναν, του καψερού, τη χάρη
όλοι να παν μαζί, παρέα, ν’ αυτοκτονήσουν ; . . .

ΕΥΧΑΙ ΕΙΣ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΗΝ

Αφού εξέμπλεξες με Νιόνιο Σολωμό και με Ροΐδη,
με Βιζυηνό Γεώργιο, ου μην αλλά και μπαρμπ-Αλέκο,
κι αφού τον μεν οίνον έκαμες κρασί, το δε όξος ξύδι,
με θαυμασμό διαβάζω σε τόντις ανυπόκριτο,
και de profundis της καρδίας μου σου εύχομαι:
«Άιντε, παιδί μου, γύρνα στ’ αθηνέικα, που ξέρεις,
Χριστόπουλο και Βηλαρά και, μ’ ό,τι άλλο έχουμε,
και του μαστρο-Βιτσέντζου το «Ρωτόκριτο»
– ε, κι ας κάμει κομμάτι υπομονή και ο Σεφέρης,
δεδομένου, μάλιστα, ότι προηγείται το πιλάφι
που θα μας-ε σερβίρεις, σεφ, να φάμε για Καβάφη.»

Εκατόν δύο ματς, 2008