ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ ΓΑΡΑΝΤΟΥΔΗΣ, (Ανα)Στάσιμη Ωδή(νη)

.

Τον ελεεινό,
να ορέγεται τα φτερά του νεαρού αγγέλου.
Να ποθεί,
αυτός με τη διαβολική ειδή του χρόνου,
να επιστρέψει στον Παράδεισό (μου).
…………………………………….Από ποίημά σου *

Κοχύλια, βότσαλα, θαλάσσιες ανεμώνες –
όλα όσα μάζευες για να μη μένεις μόνη
τις κρύες, βαθιές βραδιές που μέτραγαν για αιώνες –
στόλιζες και μου τα ’φερνες, ενώ μια ακονι-

­σμένη σελήνη τρόχιζε τα σώματά μας,
τα βάφτιζε στο κρύο νερό και τα οδηγούσε
για να συλλέξουν τη σποδό του έρωτά μας.
Πνιγμένη στ’ όνειρο η φωνή μου σε καλούσε :

«Έλα και ψάξε να με βρεις που σ’ έχω ανάγκη.
Τόσο μου έλειψες πια που ευώδιασες στη μνήμη».
Έγραψα ένα σονέτο με τις λέξεις : ν’ αγκυ­-

λώσω, ζητιάνος, στη γυμνή σου, σκύβω, κνήμη.
Μ’ έσπρωξες από τ’ όνειρο με μια γερή ώση.
Σιγά μην έρθεις να με βρεις. Έχει νυχτώσει.

Μεγάλο Σάββατο, 26 Απριλίου 2008

* Πιθανόν επινοημένο από τον ποιητή. [Σ.τ.ε.]

Μεθεόρτιο ή Lyrica, 2009